เห็นแค่ชื่อหนังสือ หลายฅนก็คงอดใจที่จะหยิบมาอ่านไม่ได้ หนังสือชื่อไพเราะนี้เป็นฝีมือของนักเขียนชาวไทยนี่เอง แม้จะเป็นเรื่องที่แต่งขึ้น เมื่อสิบปีก่อน แต่เนื้อหายังคงสนุกสนาน ซาบซึ้ง เพราะเป็นเรื่องเกี่ยวกับมิตรภาพของเพื่อนสนิทสองฅน ฅนแรกเป็นเด็กชายชื่อ 'ชาญ' เพราะเหตุที่ชาญเกิดความคิดที่จะขโมยลูกหมาไปเลี้ยงนี่แหละ ทำให้ชาญได้เพื่อนใหม่เป็นเด็กหญิงผมยาวชื่อ 'แสงรุ้ง' เจ้าของลูกหมา แสงรุ้งเป็นเพื่อนใหม่ที่ไม่ธรรมดาในความรู้สึกของเด็ก ป.๑ อย่างชาญ เพราะแสงรุ้งตาบอดทั้งสองข้างและอยู่กับยายเพียงลำพัง ดังนั้น แม้จะมีอายุเท่าชาญ แต่แสงรุ้งก็ไม่เคยเข้าโรงเรียน ทุกวันหลังเลิกเรียน ชาญจะวิ่งกลับมาสอนหนังสือให้เพื่อนที่มองอะไรไม่เห็น และเป็นดวงตาถ่ายทอดสิ่งต่างๆ เป็นเรื่องราวให้เธอได้รับรู้ ที่สำคัญตัว 'ชาญ' เองก็ได้เรียนรู้เรื่องราวบางสิ่งบางอย่างที่มีค่าจาก 'แสงรุ้ง' เหมือนกัน นั่นคือ การมีหัวใจที่เมตตาต่อเพื่อนมนุษย์ที่ด้อยโอกาสกว่าและการมีพลังใจที่เข้มแข็งของเด็กหญิงตัวกระเปี๊ยกฅนนี้ จากคอลัมน์ : ชวนเพื่อนอ่านหนังสือ โดย พี่นักอ่าน หนังสือพิมพ์มติชน วันที่ ๖ ตุลาคม พ.ศ. ๒๕๓๙

วรรณกรรมเยาวชนรางวัลหนังสือแห่งชาติ พ.ศ.2530.