000			07217nam a2200217 a 4500
003			PSLIB
008			060105s2004 th 000 0 tha d
020			_a9741402627
040			_aKASET _btha _cPSLIB _dPSLIB
082			_a294.315 _bร117พ
100	0		_aระวี ภาวิไล
245	1	0	_aเพ่งพินิจเรื่องชีวิต / _cระวี ภาวิไล
260			_aกรุงเทพฯ : _bผีเสื้อ, _c2547.
300			_a256 หน้า
520			_aเนื่องจากโลกปัจจุบันโดยทั่วไปตกอยู่ภายใต้อิทธิพลของความนึกคิด หรือโลกทัศน์ชีวทัศน์แบบวัตถุนิยม ผู้เขียนจึงเห็นความจำเป็นที่ต้องเน้นแนวความนึกคิดที่ให้น้ำหนักเท่าเทียมกันแก่องค์ประกอบสองด้าน หรือสองประเภทของชีวิต กล่าวคือด้านจิตใจหรือนามธรรม และด้านกายหรือรูปธรรม แนวคิดวัตถุนิยมนั้นถือว่ารูปธรรมหรือวัตถุเท่านั้นทีมีอยู่จริง ส่วนความรู้สึกนึกคิดหรือจิตใจเป็นเพียงผลของปฏิกิริยาระหว่างสารวัตถุ เช่น ความรับรู้ทางตาก็เป็นเพียงกระแสประสาท หรือถ่ายทอดประจุไฟฟ้าจากปลายประสาทตาไปสู่สมอง ในแนวคิดแบบนี้ชีวิตจึงเป็นเพียงปรากฏการณ์ของวัตถุ การให้น้ำหนักของจิตใจเท่าเทียมกับรูปกายหรือวัตถุ ก็โดยชี้ให้เห็นว่าวัตถุนั้นจะมีอยู่ก็โดยเมื่อมีการรับรู้เท่านั้น วัตถุที่กล่าวว่ามีอยู่โดยไม่มีผู้ใดรับรู้เลย นันไม่ได้ว่ามีอยู่ ข้อนี้เป็นข้อแย้งของนักปราชญ์ฝ่ายค้านวัตถุนิยม ซึ่งก็ไม่ใช่แนวคิดของผู้เขียน ผู้เขียนมีความเห็นว่า ชีวิตเป็นสิ่งดีงามและมีคุณค่า ความเข้าใจที่ว่า พุทธธรรมมองโลกในแง่ร้ายเพราะเน้นเรื่องความทุกข์ เป็นความเข้าใจที่ผิดพลาด พระพุทธเจ้าทรงชี้นำให้บุคคลขจัดความทุกข์ในชีวิตด้วยความรู้จริง เพื่อเข้าสู่ชีวิตที่สมบูรณ์ การตรัสรู้ของพระพุทธองค์เป็นสิ่งยืนยันว่า มนุษย์ทุกฅนสามารถทำเช่นนั้นได้ โดยพัฒนาชีวิตจิตใจของตน สิ่งที่เป็นเงื่อนไขนำความสุขมาให้นั้น คือวัตถุ ซึ่งต่างต้องขวนขวายแสวงหามา ไม่ว่าจะเป็น ทรัพย์สิน บ้านช่อง ที่ดิน รถยนต์ แม้แต่บุคคลที่ตนรักใคร่ปรารถนาก็ตาม แนวความคิดแบบนี้นำชีวิตตนให้ตกอยู่ในภายใต้อำนาจของวัตถุ เพราะความสุขขึ้นอยู่กับวัตถุ ซึ่งอาจได้มาโดยการงาน ขอร้อง หยิบฉวย แก่งแย่ง ฯลฯ ทั้งโดยวิธีการที่ถูกต้องและไม่ถูกต้อง สุดแต่พื้นฐานทางจิตใจของแต่ละบุคคล ผู้คุ้นเคยต่อการฝึกฝนควบคุมจิตใจ จะรู้ว่าความสุขอีกประเภทหนึ่ง ซึ่งไม่อยู่ภายใต้อำนาจวัตถุ เพราะเมื่อใดจิตใจของฅนเราพัฒนาด้วยการฝึกอบรมจนมีความแน่วแน่ไม่ฟุ้งซ่านถึงระดับหนึ่งแล้ว ผู้นั้นก็ได้ลิ้มรสความสุขที่เกิดจากการที่ทั้งกายและใจสงบระงับ ความสุขประเภทนี้ไม่อยู่ภายใต้วัตถุ ซื้อหาแย่งชิงกันไม่ได้ ขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละฅนที่จะฝึกฝนอบรมตัวเอง ในโลกปัจจุบันซึ่งผู้ฅนจำนวนมากต่างแข่งขันแย่งชิง ครอบครองวัตถุ เพราะเข้าใจผิดว่าแหล่งบันดาลความสุขชนิดเดียวนั้น การรู้แหล่งความสุขที่ละเอียดอ่อนประณีตกว่า ควรจะช่วยลดพฤติกรรมอันก่อความทุกข์ร้อนในสังคมที่เกิดเพราะการแก่งแย่งทางวัตถุ และมีจิตใจเป็นทาสของวัตถุได้ตามสมควร ในการจัดพิมพ์ได้ให้ชื่อหนังสือว่า 'เพ่งพินิจเรื่องชีวิต' ผู้สนใจจะเลือกอ่านตอนใดเวลาใดก็ได้ ระวี ภาวิไล ๙ เมษายน ๒๕๒๗
650		4	_aชีวิต
650		7	_aพุทธภาษิต
650		7	_aการปฏิบัติธรรม
850			_aPSLIB
942			_2ddc _cGB
999			_c98 _d98